پـــاهــایمان نــای رفتن بـــه شنبـــه را نــــدارد ...

 من طعم جمعه‏ها را دوست دارم. هر جمعه بر فراز بلندترین قلّه‏ها، غروب جمعه و غروب انتظار دیگر را به انتظار مى‏نشینم. دل‏هامان غرق انتظار است. چشم‏هامان گریان، از آمدن جمعه‏اى دیگر و نیامدنت، پاهامان ناى رفتن به شنبه ندارد.
یامهدى،

 جایگاهت در قلب‏هاى ما است و دل‏هامان خانه عشقت.
وقتى بیایى، کبوتران سپید بال انتظارمان را در آبى آسمان ظهورت به پرواز در خواهیم آورد و درخت تنومند انتظارمان به ثمر خواهد نشست.
یا مهدى،

 اى مرهم دل‏هاى شکسته، بیا. بیا و با آمدنت زخم‏هاى وجودمان را درمان کن.
یامهدى،

 دیده‏ام همراه با حنجره تاول زده سرود ظهورت را زمزمه مى‏کند و اجابتت را التماس.